Afgelopen weken woonde ik congressen bij over Veilig Wonen, Burgerparticipatie en het gebruik van Social Media door politie. Daarnaast deed ik wat meer praktische dingen zoals het koffie drinken in een buurthuis in een wijk die maar moeilijk afkomt van het imago probleemwijk.
Op de congressen aandacht voor participatieladder, theorieën, onderzoek, nieuwe technologie, regelgeving, privacy, etc. etc.  en in het buurthuis gewoon de warme dialoog over de dingen die mensen bezighouden. Toen ik deze week ook nog een aflevering van Burgemeester Undercover zag, had ik genoeg gezien en gehoord om te komen tot de vraag: wordt het geen tijd om eens GEWOON te doen en een aantal andere zaken gewoonweg echt te gaan DOEN! 

Welke kwalificatie je het ook geeft, burgerparticipatie, overheidsparticipatie of willekeurig welk fancy klinkend etiket dan ook, er is veel voor te zeggen de inwoners van een gemeente nadrukkelijk(er)  te betrekken bij lokaal te maken keuzes. Zo hoorde ik op één van de congressen een politieman zeggen: ‘Vroeger informeerden we de mensen, daarna gingen we luisteren en nu trachten we ze zelfs te beantwoorden’. Klinkt goed, maar dekt natuurlijk bij lange na nog niet een term als ‘betrekken’. Sterker nog, omdat bewoners prima weten wat er speelt in de wijk en ook vaak ‘frisse’ ideeën hebben hoe verbeteringen in gang kunnen worden gezet,  zouden professionals naast ‘betrekken’ zelfs een stukje regie uit handen moeten durven geven. Hoe dat zou moeten? Geen idee! Moeten we er over nadenken? Absoluut! 

Terug naar mijn agenda deze week, het koffie drinken in het ontmoetingscentrum.  Met de modellen, theorieën, ladders en wat dies meer zij, nog in mijn hoofd, terug met beide benen op de grond. Duidelijker dan welke theorie dan ook, maakte deze kop koffie helder dat de afstand tussen wijkbewoners en professionals verkleind moet worden en dat het op een informele wijze met elkaar in gesprek gaan veel oplevert.  Niet alleen werd mijn interesse voor de wijk zeer gewaardeerd, maar tegelijkertijd werd uitgesproken dat het niet zo gebruikelijk was dat er ‘zomaar’ iemand binnen kwam lopen voor een gesprekje. De beleving was juist dat mensen toch vaak een drempel ervaren en dat zelfs mensen van gemeentelijke diensten de kans maar zelden te baat nemen om binnen te stappen en van gedachten te wisselen. Een mooiere kans en context om als professional een oprechte dialoog aan te gaan en te ‘proeven’ wat er speelt, is echter nauwelijks denkbaar. Slechts nodig is om af en toe niet gewoontegetrouw naar je werkplek in gemeentehuis of waar dan ook te gaan, maar met de laptop te gaan werken ‘op locatie’. Het is slechts een kwestie van gewoon eens DOEN. Je zal je verrast weten door de waardering en de informatie die het oplevert.

Brengt me tenslotte bij Burgemeester Undercover als een voor mij verrassend belevingsmoment deze week. Ik ben hier kort over. Met alle respect voor het verkennen van nieuwe wegen om een goed beeld te krijgen als bestuurder van je gemeente, kan het toch niet zo zijn dat je je als burgemeester moet verkleden als hippie uit de 60-er jaren, je moet gaan voordoen als onderzoeker van het WODC, om op die manier de eerlijke mening van de wijk boven tafel te krijgen. Ik ken burgemeesters die ‘als zichzelf’ langs de deuren gaan en vragen om een mening en hier prima in slagen. Top, het wordt niet alleen hogelijk gewaardeerd maar levert ook valide informatie op. Kom op, laten we alsjeblieft GEWOON doen.

Kortom, het is de combinatie van ‘gewoon DOEN’ en ‘GEWOON doen’ die volgens ondergetekende het beste werkt. Er zijn legio manieren om op een mooie en eerlijke wijze de mening en de beleving van een wijk boven tafel te krijgen. Mocht u daar als burgemeester toch zelf niet de tijd voor vinden en ook niet gelijk willen kiezen voor het uitbesteden aan een onderzoeksbureau, dan help ik u graag verder. Ik ben een koffieliefhebber en drink deze graag in de wijk met de mensen waarvan u meer zou willen weten. Geen spectaculaire verkleedpartij en ik zeg waarvoor ik kom. Geen camera’s en ook geen presentator erbij die het risico loopt dat Chantal Janzen gaat zeggen; ‘Wat kan die judoën hè!’. 

Ries combineert de ervaring en deskundigheid in de veiligheidssector met de vaardigheid om processen aan te sturen om te komen tot vernieuwende oplossingen. Taaie veiligheidsvraagstukken? Betrekken burgers? Creativiteit is de sleutel, aldus Ries.