In mijn vorige publicatie gebruikte ik het woord ‘pioniers’ waar het gaat om werken aan veiligheid in de wijk. Het ging om de Buurt Whatsapp Groep van Kootwijkerbroek. Je hoeft het niet eens te zijn met de keuzes die daar door de gemeente gemaakt worden (faciliteren van Whatsapp groepen), maar duidelijk is dat steeds vanuit een passie voor veiligheid naar nieuwe mogelijkheden wordt gezocht. Vorige week sprak ik met Wilco Berenschot, de wijkagent die binnen Politie Nederland bekendheid verwierf met het spreekuur ‘op straat’, het ontbijten met wijkbewoners en niet in de laatste plaats de Pop Up Politiebureaus. Kortom, wederom een gesprek met, wat ik noem, een pionier in de veiligheidszorg.

Geen dikke projectplannen, stuurgroepen en werkgroepen om te komen tot innovatie in de veiligheidssector, maar gewoon doén en ervaren wat werkt en wat niet en waar op bijgestuurd kan worden. Niet alleen in het bedrijfsleven de formule achter innovatie en succesvolle Start Up’s, maar ook steeds meer in de veiligheidssector de manier om te komen tot vernieuwing. In mijn gesprek met Wilco Berenschot merk ik dat hij deze vorm van innoveren als tweede natuur tot de zijne gemaakt heeft. Dat hij hier succesvol in is moge onder andere blijken uit het feit dat hij met regelmaat gevraagd wordt het podium te pakken en zijn ervaringen te delen. Niet zelden ook gerelateerd aan hetgeen tegenwoordig wordt genoemd ‘positieve veiligheid’.

We spreken af op een Pop Up Politiebureau aan het Mathenesserplein. Duidelijk voor een ieder herkenbaar staat buiten het bord van pop up bureau. Dat het werkt blijkt uit het feit dat gedurende ons gesprek zich verschillende keren een bezoeker meldt. De een vertelt dat hij een kentekenplaat heeft gevonden, de ander dat zij in de wijk een advocatenkantoor start en graag even kennismaakt en ook een dame van Turkse komaf die een praatje komt maken over de actualiteiten in de relatie tussen Turkije en Nederland en hoe deze doorwerken in de wijk. Na ons gesprek in het bureau kiest Wilco ervoor zijn ‘spreektafel’ en stoelen buiten neer te zetten en het gesprek aan te gaan met enige wijkbewoners. Ook dit loopt ‘als vanzelf’ en in een half uur tijd vinden drie verschillende gesprekken plaats met respectievelijk iemand die info heeft over drugsgebruik door jongeren in de wijk, een ondernemer die het klimaat in de wijk schetst en enkele studenten die sinds kort in Rotterdam studeren en aangeven wat hun opvalt in de wijk.

Ik word bevestigd in mijn denken dat traditionele politiebureaus hun langste tijd gehad hebben. Bureaus waar je slechts naartoe gaat als daar een specifieke, vaak voor betrokkene vervelende, aanleiding toe is. Denk aan een diefstal, vermissing, overlast, etc., maar nooit voor het ‘praatje pot’ over de wijk. Natuurlijk zoekt de wijkagent ‘zijn’ bewoners wel op, maar het zoeken naar mogelijkheden om op een meer structurele wijze ontmoetingen en gesprekken over veiligheid te faciliteren lijkt absoluut gewenst. De stappen die met een Pop Up Politiebureau nu worden gemaakt lijken hiervoor nu een perfecte opmaat te vormen.

Daar staat tegenover dat het verkennen van nieuwe mogelijkheden natuurlijk wel eens wil schuren in de staande organisatie. Passen activiteiten wel in een functiebeschrijving? Voorzien roosters wel in de flexibiliteit die het verkennen vaak veronderstelt? Zouden functioneringsgesprekken niet vervangen moeten worden door een op innovatie gerichte dialoog? Zo zijn er natuurlijk legio vragen denkbaar.  

Na mijn gesprek met wederom een pionier houd ik graag het volgende pleidooi. Ga er als organisatie bovenop zitten. Niet om te controleren of te kijken of hetgeen ze doen wel precies past binnen de regels, maar om intensief begeleidend en continue evaluerend het lerend vermogen van de organisatie een enorme boost te geven. Geef ze bij gebleken passie voor veiligheid daarvoor alle ruimte en vertrouwen. Je krijgt er veel voor terug!