Wat eten we vandaag? Dat was de vraag die ik enige tijd geleden stelde als inleiding bij mijn presentatie voor de Belgische politieacademie. Een vraag die uitlokt tot kiezen uit wat je kent, waar je van houdt, wat je zelf kan maken etc. De vraag die ik daar vervolgens tegenover stelde was; hoe denk je dat onze auto eruit ziet in 2050? Bij de eerste vraag beperkt de toehoorder zich tot ‘kiezen’. De tweede gaat over ‘bedenken’ en prikkelt het creatieve brein. Met veiligheid is het niet anders. Bij problemen denken we automatisch eerst aan de mogelijkheden die we kennen en zich ooit bewezen hebben. De paradox is dat juist deze oplossingen de nieuwe vormen van criminaliteit vaak geen halt meer toeroepen.   

De initiële vraag om te komen tot oplossingen voor een veiligheidsvraagstuk blijft veelal hangen op een algemeen niveau;

• Hoe krijgen we het aantal woninginbraken omlaag in onze gemeente?
• Hoe pakken we de overlast aan?
• Wat kunnen we doen om ondermijning aan te pakken?
• Wat doen we aan die autobranden?

Stuk voor stuk vragen die gesteld moeten worden, maar tegelijkertijd nog een hoog ‘wat-eten-we-vandaagkarakter’ hebben. Ze nodigen weliswaar uit om te kijken naar wat met de taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden van partijen mogelijk is, maar vergroten nauwelijks de kans om tot echt verrassende ideeën te komen. De vragen zouden bijvoorbeeld ook kunnen zijn:

• Hoe kunnen we bewerkstelligen dat een inbreker niet snel voor deze wijk zal kiezen?
• Hoe kunnen we de aanwezigheid van jeugd op bepaalde tijdstippen vertalen naar iets positiefs?
• Op welke manier laten we ondermijning meer in het oog springen in de gemeente?
• Op welke manieren stimuleren we bewoners afwijkend gedrag eerder te melden?

Merkt u het verschil? Het creatieve brein wordt al geprikkeld en de eerste mogelijke oplossingen komen als vanzelf in uw gedachten. Desondanks zijn ook dit nog ‘algemene’ voorbeelden. Bij het vinden van een echt triggerende vraag starten we met het ‘kruipen in de huid’ van direct betrokkenen (dader, slachtoffer, wijkbewoner, etc.) en het in beeld brengen van alle aspecten van het vraagstuk.

Er zijn uiteraard meer aspecten van belang om idee-ontwikkeling tot een succes te maken. Naast het beginnen met een prikkelende vraag, zijn ook de condities waaronder het bedenken van ideeën plaatsvindt, cruciaal. Zo zullen aan de formele vergadertafel, hoezeer daartoe ook uitgenodigd, niet de meest creatieve en verrassende ideeën geboren worden. Er zal bovendien direct en indirect gestuurd dienen te worden op een mindset die ‘anders denken’ stimuleert en het inbrengen van 'vreemde ideeën' laagdrempelig.

Het lijkt allemaal niet zo ingewikkeld en dat is het in de basis ook niet, maar mijn ervaring is toch dat ondersteuning 'van buiten' het proces aanzienlijk versnelt. Op verschillende manieren kan ik u dan ook helpen:

• Als ideeën-generator schuif ik graag bij uw team aan om mee te denken over het vraagstuk waarmee u zich geconfronteerd ziet;
• Met een presentatie zorg ik ervoor dat ‘creatief denken’ (bijv. bij de start van een project) echt onderdeel gaat uitmaken van het denkproces van uw medewerkers; 
• Het verzorgen van de tweedaagse training Resultaatgericht Denken om deelnemers te leren hoe in voorkomende gevallen (ook) buiten de vertrouwde kaders te denken.    

Voor een eerste vrijblijvende verkenning laat ik me graag door u uitnodigen voor een kop koffie, waarbij ik niet uitsluit dat zelfs dat al leidt tot verrassende denkrichtingen voor uw vraagstuk.

Wellicht tot snel,
Ries 

Ries combineert als geen ander de ervaring en deskundigheid in de veiligheidssector met de vaardigheid om idee-ontwikkeling aan te sturen. Het is zijn overtuiging dat we met de nieuwe vormen van onveiligheid toe zijn aan nieuwe oplossingen.